Some Day 4
"เออ หรือไม่ใช่ เดี๋ยวกูไปบอกให้ใหม่ก็ได้"
"ไม่ใช่แบบนั้น " มือเรียวเอื้อมมาคว้าข้อมือร่างสูงไว้
"แล้วยังไง"
"มึงต้องบอกว่ากูเป็นเมียสิ ถึงจะถูก"
"เออ เดี๋ยวกูบอกให้ใหม่ว่าเป็น เมีย " ชานยอลบอกพร้อมกับขยี้หัวกลมอย่างหมั่นเขี้ยว
"หัวกูยุ่งหมด"
"จับบัดดี้ไว้ก่อน กูจะไปเปิดน้ำ"
"บัดดี้ มานี่มา" มือเรียวเอื้อมไปจับหมาตัวใหญ่มากอดไว้ ไม่ให้วิ่งตามร่างสูง
" แบคฮยอนมันเปียกกูหมดแล้วนะ "
ชานยอลเงยหน้าไปบอกร่างบางแกล้งฉีดน้ำมาโดนตนเองพร้อมกับยืนหัวเราะอยู่
"อ้าวกูก็นึกว่าหมา"
"เหรอออ แล้วเมื่อเช้าใครเอากับหมา "
"ไม่รู้กูจำไม่ได้"
"มึงมานี่เลยแบคฮยอน " ชานยอลพุ่งขึ้นไปคว้าตัวร่างบางยืนลอยหน้าพูดไว้ก่อนจะแย่งสายยางมาจากมือเรียว
"อย่าฉีดกูนะ ชานยอล"
"มึงยังฉีดกูเลย"
"เดี๋ยวเสื้อผ้ากูเปียก"
"ใส่ของกูก็ได้"
" เสื้อผ้ามึงตัวยังกับยักษ์กูจะใส่ได้ยังไง "
ชานยอลอมยิ้มขำร่างบางที่มุดหน้ากับแผ่นอกกว้าง ก่อนจะแกล้งบอก
"อ้อนกูก่อน"
"ไม่เอาปล่อยกูเลยนะ"
"งั้นกูฉีดมึงเปียกนะ"
"ชานยอล! ไม่เอาปล่อย บัดดี้ไม่เอาอย่าตะกุยดิ"
ปาร์คเยรินที่จะเดินออกมาตามลูกชาย ยืนมองแบคฮยอนที่โดนร่างสูงกับหมาตัวใหญ่รุมอยู่ ก่อนจะเดินยิ้มเข้าไปหา
"เล่นอะไรกันลูก เปียกหมดแล้ว"
"ชานยอลแกล้งแบคครับคุณแม่"
ร่างสูงยืนมองร่างบางที่วิ่งไปเกาะแขนแม่พร้อมกับเอ่ยฟ้องอย่างขำๆ
"ไปทานข้าวกันได้แล้วจ๊ะ หาเสื้อผ้าให้แบคฮยอนด้วยตาชานเดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี"
ปาร์คเยรินเอ่ยบอกลูกชายก่อนจะจูงมือร่างบางเข้าไปในบ้าน
"เอาเสื้อกูใส่ไปก่อน เสื้อผ้ามึงกูให้แม่บ้านเอาไปซักให้แล้ว" ชานยอลส่งเสื้อตัวที่เล็กที่สุดในตู้ให้ร่างบางที่เดินออกมาจากห้องน้ำ
"กูบอกว่าอย่าฉีดๆ "
"ใส่ไปอย่าบ่น ต่อหน้าแม่กูนี่สรรพนามกูเปลี่ยนเลยนะ"
"อ้าว ก็ต่อหน้าแม่มึง กูก็ต้องรักษาภาพพจน์หน่อยดิ"
"คืนนี้ค้างที่นี่นะ "
"ไม่กลับห้องเหรอ"
"แม่กูอยากให้ ลูกสะใภ้ นอนค้างที่นี่"
"งั้นก็ไปบอกให้แม่มึงเอาเงินมาขอกูเลย"
"อย่าท้าแบคฮยอน แม่กูก็นิสัยไม่ต่างจากกูหรอก " ชานยอลเอ่ยบอกร่างบางที่นิ่งเงียบไป
"ออกไปเลย กูจะแต่งตัว"
"ก็แต่งดิ ไม่เห็นต้องอายเลยกูเห็นมาหมดแล้ว"
"โอ๊ย....ก็ตอนนั้นมันไม่ใช่ตอนนี้ป่าววะ อยู่ๆจะให้กูแก้ผ้าได้ไง ออกไปเลย"
"เออ เร็วๆด้วยจะได้ลงไปกินข้าว"
" เออ "
**************************
"ทานเยอะๆนะลูก" ปาร์คเยรินหันมาบอกแบคฮยอนอย่างเอ็นดู
"ครับคุณแม่"
"พี่ยูราไปไหนเหรอครับแม่" ชานยอลเอ่ยถามผู้ป็นแม่
"ไปกับคุณพ่อนั่นแหละลูก เดี๋ยวเย็นๆก็กลับ"
"แล้วคุณบยอนสบายดีไหมลูก "
"สบายดีครับ คุณแม่รู้จัก ป๊ากับม๊าด้วยเหรอครับ"
"ใครจะไม่รู้จักตระกูลบยอน จริงๆก็รู้จักกันมาตั้งแต่รุ่นคุณทวดแล้วล่ะจ๊ะ"
"จริงเหรอครับ"
"แต่มาหลังๆก็ต่างคนต่างยุ่ง เลยไม่ค่อยได้เจอกัน"
"อ๋อ ครับ"
"เดี๋ยวผมขึ้นห้องก่อนนะครับแม่ "
ชานยอลที่นั่งอยู่หน้าทีวีหันมาบอกปาร์คเยรินที่เอ่ยเข้ามาหลังจากเห็นแบคฮยอนนั่งตาปรืออยู่ข้างกัน
"จ๊ะ ไปนอนกันเถอะ คุณพ่อกันพี่ยูราน่าจะกลับกันดึก"
"คุณแม่ก็อย่านอนดึกมากนะครับ "
ชานยอลเอ่ยบอกผู้เป็นแม่ก่อนจะหันไปสะกิดร่างบางที่นั่งอยู่ให้เดินตามขึ้นไปห้องนอน
"ง่วงนอนแล้วเหรอวะ " ชานยอลหันมาถามแบคฮยอนที่เดินตามหลังมาเงียบๆ
"อือ"
"ไม่สบายรึป่าว ทำไมแลซึมๆ"
"เปล่าเล่นกับบัดดี้เหนื่อยมั้ง" แบคฮยอนเอ่ยบอกขณะซุกหน้าลงกับหมอน
"งั้นมึงก็นอนเถอะ"
"แล้วมึงจะไปไหน"
"อยู่ในห้องนี่แหละ ไม่ได้ไปไหนหรอก"
"อือ ห้ามแอบคุยกับชะนีนะมึง"
"เออ นอนได้แล้ว " ร่างสูงก้มลงไปหอมแก้มนุ่มก่อนจะลุกเดินไปนั่งเล่นที่โซฟาตัวใหญ่ในห้องนอน
ชานยอลเดินกลับมาแทรกตัวในผ้าห่มที่มีร่างบางนอนหลับอยู่ มือหนาดึงตัวคนหลับเข้ามาหาตัว พร้อมกับคิ้วที่ขมวดด้วยความสงสัย
"แบคฮยอน แบค "
ชานยอลเขย่าตัวร่างบางเบาๆเพื่อปลุกให้ตื่น หลังมือหนาแตะที่หน้าผากร้อนจัดด้วยความเป็นห่วง
"อื้ออ"
"ไม่สบายเหรอวะ ตัวมึงร้อนจี๋เลย "
ชานยอลมองแบคฮยอนที่ลืมตามามองเหมือนไม่มีสติ
" ไม่สบายทำไมไม่เรียกกู เดี๋ยวกูพาไปหาหมอ "
" ไม่เอา ไม่ไปหาหมอ "
" มึงไม่สบาย แบคฮยอน "
" ไม่ไปนะ ชานยอล...นะ "
"งั้นเดี๋ยวกูไปหายามาให้กิน" ชานยอลมองหน้าร่างบางที่ทำหน้างอแงก่อนจะเอ่ยบอก
"อือ.... "
"ลุกขึ้นมากินยาก่อน เดี๋ยวกูเช็ดตัวให้"
ชานยอลงัดร่างคนป่วยขึ้นมาจากหมอนใบโตก่อนจะบอก มือหนาป้อนเม็ดยาเข้าริมฝีปากบางที่แดงเพราะพิษไข้ ดวงตาเรียวลืมขึ้นมองใบหน้าคมก่อนจะซุกเข้าหาแผ่นอกกว้าง
"เป็นยังไงปวดหัวเหรอ "
เสียงทุ้มเอ่ยถามคนป่วยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มือหนาลูบที่หัวกลมเบาๆ
"ปวดหัว..."
"กินยาแล้วเดี๋ยวก็หาย "
ริมฝีปากหยักกดจูบที่หน้าผากร้อนของร่างบาง ก่อนจะลุกขึ้นไปยกกะละมังใส่น้ำกับผ้าขนหนูผืนเล็กมาวางข้างเตียง
" อยู่นิ่งๆ "
เสียงทุ้มเอ่ยบอกร่างบางที่ดิ้นหนีขณะเช็ดหน้าให้ ดวงตาเรียวมองจ้องตาร่างสูงก่อนจะหันมองไปทางอื่น
"กูไม่ได้ดุ ตัวมึงร้อนก็ต้องเช็ดตัวเข้าใจไหม"
เสียงทุ้มเอ่ยบอกคนป่วยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง พร้อมกับร่างบางที่ยอมให้อีกคนเช็ดตัวต่อให้จนเสร็จ ผ่าห่มผืนหนาถูกดึงมาห่มให้ร่างบางก่อนชานยอลจะลุกขึ้นยกกะละมังน้ำไปเก็บ
"นอนได้แล้ว เดี๋ยวต้องตื่นมากินยาอีก"
ชานยอลเอ่ยบอกคนป่วยที่ซุกอยู่ในอก มือหนาลูบที่แผ่นหลังบางจนแบคฮยอนหลับไป
"แบคฮยอนไม่สบายเหรอลูก " ปาร์คเยรินเอ่ยถามลูกชายที่เดินหน้าง่วงลงมาในตอนเช้า
"ครับ แม่ให้แม่บ้านทำข้าวต้มให้หน่อยนะครับ"
"จ๊ะ เดี๋ยวให้เค้ายกขึ้นไปให้ ได้นอนบ้างรึป่าวเราน่ะ"
"นอนครับ"
"เมื่อวานเล่นน้ำกันจนป่วยรึป่าว"
"สงสัยครับแม่"
"กินข้าวต้มก่อนจะได้กินยา"
"ไม่หิว"
" มาเดี๋ยวกูป้อน " แบคฮยอนนอนมองหน้าร่างสูงนิ่งๆ ก่อนจะยอมลุกขึ้นมานั่งกินข้าวต้มที่อีกคนนั่งเป่าจนหายร้อน
" พอแล้ว " เสียงแหบแห้งผิดจากเวลาปกติเอ่ยบอกชานยอลเบาๆ
" กินอีกนิดนึง "
" .......... "
"นะครับ"
แบคฮยอนยอมอ้าปากรับข้าวต้มอีกเมื่อร่างสูงเอ่ยบอกอย่างขอร้อง มือเรียวรับยามากินก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อ
"วันนี้ค้างบ้านกูอีกวันละกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยกลับ"
"อือ จะไปไหน " แบคฮยอนเอ่ยถามร่างสูงที่ลุกขึ้นยืน
"อยู่แถวนี้แหละ กูไม่ทิ้งมึงไปไหนหรอก"
"อือ"
"หายแล้วแน่เหรอลูก"
"หายแล้วครับ" แบคฮยอนยิ้มให้ปาร์คเยรินที่ถามอย่างเป็นห่วง
"เดี๋ยวผมกลับก่อนนะแม่"
"จ๊ะ แล้ววันหลังมาอีกนะลูก"
" ครับ "
" หิวมากเหรอวะ "
" หิวดิ มึงให้กูแดกแต่ข้าวต้ม "
" รู้ด้วยเหรอ "
ชานยอลหัวเราะขำแบคฮยอนที่นั่งกินข้าวอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่หน้าทีวี
" รู้ดิ "
" นี่ใช่คนเดียวกับที่นอนเป็นหมาป่วยเมื่อวานป่าววะ " ชานยอลเอ่ยแซวร่างบางที่นั่งกินไม่หยุด
"ไม่ใช่กูแล้วจะใคร"
"ดีนะวันนี้มึงไม่มีเรียน"
"แล้วมึงไม่ไปเรียนล่ะ"
"กูก็อยู่เป็นเพื่อนมึงไง"
"เอากูมาอ้าง จริงๆแล้วมึงขี้เกียจไปมากกว่า"
"หึ..รู้ดี"
" กูก็แค่ป่วยนิดเดียวเอง "
" มึงก็เล่นป่วยซะ ไม่สงสารคนเป็นห่วงอย่างกูเลย "
มือเรียวที่ตักข้าวอยู่ชะงักไปเมื่อได้ยินประโยคที่ชานยอลพูด แบคฮยอนหันไปมองชานยอลที่นั่งดูทีวีอยู่ก่อนจะเอ่ยถาม
"มึงเป็นห่วงกูมากเลยเหรอวะ"
" มากกว่าที่มึงคิดอีก แบคฮยอน "
******************
" ไม่สบายเหรอวะ "
" เออ แต่หายแล้ว "
"แล้วมึงทำไรอยู่"
"อยู่ห้องนี่แหละ"
"เออ เดี๋ยวกูแวะไปหา "
" เออ " แบคฮยอนวางมือถือลงข้างตัวหลังจากวางสายจากคยองซูที่โทรมาหา
"ไปไหนมาวะ " แบคฮยอนเอ่ยถามคยองซูที่เดินเข้ามาในห้อง
"จะออกมารับจงอินมัน แต่มันบอกให้มารอที่ห้องมึงเดี๋ยวมันมากับชานยอล"
"อือ แล้วรู้ได้ไงว่ากูไม่สบาย"
"ชานยอลบอก"
"เหรอ"
"มีไรวะ ทำหน้าแปลกๆ"
"มึงว่าชานยอลมันชอบกูจริงเปล่าวะ"
"แล้วมึงคิดว่าไงอ่ะ"
"ก็คงจริงมั้ง"
"มึงไม่รู้แล้วใครจะรู้กับมึงวะ"
"ไม่รู้ดิ แต่ก่อนมันเกลียดกูจะตาย"
"รู้ได้ไงว่ามันเกลียดมึง"
"ก็เจอกันทีไรมันก็หาเรื่องด่ากูทุกที"
แบคฮยอนเอ่ยบอกก่อนจะหันไปมองคยองซูที่นั่งหัวเราะอยู่ข้างๆ
"หัวเราะไรวะ"
"แล้วแต่ก่อนมึงเกลียดมันป่ะ"
"ก็ไม่ถึงกับเกลียดนะ แต่เจอหน้ากันมันก็ชอบชวนกูทะเลาะอ่ะ"
"กูก็เห็นมึงด่ามันตลอด แต่มึงก็ไม่ได้เกลียดมันนิ แล้วทำไมถึงคิดว่ามันเกลียดมึงวะ"
"ไม่รู้ ความรู้สึกกูบอกมั้ง"
"แล้วความรู้สึกมึงตอนนี้บอกว่าไงอ่ะ"
"ตอนนี้เหรอ..."
" กูอาจจะชอบมันขึ้นมาแล้วก็ได้มั้ง "
***********************************
" กินข้าวมายัง " แบคฮยอนเดินตามมาถามชานยอลที่เพิ่งกลับมาจากไปช่วยเพื่อนทำงานที่มหาลัย
"ยัง จะทำให้กูกินเหรอ"
"เปล่า จะบอกให้ทำให้กูกินด้วย "
แบคฮยอนแกล้งบอกก่อนจะหัวเราะให้ชานยอลที่ส่ายหน้าให้ แขนเรียวสอดเข้าไปกอดที่เอวสอบพร้อมกับใบหน้าเรียวที่ซบกับแผ่นหลังกว้าง ชานยอลที่กำลังจะถอดเสื้อหันตัวกลับมามองร่างบางอย่างงงๆ มือหนาแตะที่หน้าผากเนียนก่อนจะถาม
" ไข้กลับเหรอวะ "
" เปล่า "
" แล้วเป็นไรวะ "
" คิดถึง "
" ว่าไงนะ "
ชานยอลมองสบตากับแบคฮยอนที่เงยหน้ามามอง ก่อนจะถามย้ำอีกรอบ
" คิดถึง ได้ยินไหม "
สายตาคมมองสบตากับคนตรงหน้าอย่างค้นหา ก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปบนกลีบปากนุ่มอย่างแผ่วเบา มือเรียวเอื้อมมารั้งท้ายทอยร่างสูงไม่ให้ผละริมฝีปากออกไป ก่อนจะเป็นฝ่ายดูดดึงกลีบปากหยักเอง
" รู้สึกแล้วเหรอวะ " ปลายจมูกโด่งคลอเคลียอยู่กับแก้มนุ่มพร้อมกับเอ่ยถามเบาๆ
"อือ.... "
แบคฮยอนยกยิ้มให้ร่างสูงที่หัวเราะเบาๆในลำคอ ใบหน้าเรียวเงยรับริมฝีปากหยักที่ประกบลงมากับกลีบปากนุ่ม ริมฝีปากทั้งสองจูบหยอกล้อกันไปมา แขนเรียวยกขึ้นมาคล้องกันที่ต้นคอร่างสูง
"ยั่วกูเหรอ" ชานยอลเอ่ยถามอีกคนโดยที่ริมฝีปากยังไม่ละจากกัน
"เปล่า "
"หึ..."
"รู้สึกเหมือนยังไม่สบายอยู่ สงสัยต้องฉีดยา "
ร่างบางดึงอีกคนให้เดินตามมาที่เตียงนอนก่อนจะกระซิบบอก แบคฮยอนทิ้งตัวลงนอนบนเตียงโดยมีร่างสูงคร่อมอยู่ด้านบน ริมฝีปากหยักกดจูบที่ใบหูเล็กพร้อมกับกระซิบบอก
"เดี๋ยวคุณหมอฉีดยาให้ครับ "
"ทำไมมองหน้ากูแบบนี้ "
ใบหน้าคมละริมฝีปากจากกลีบปากนุ่มที่โดนจูบจนบวมแดง ก่อนจะเอ่ยถามแบคฮยอนที่นอนมองหน้าตนเองอยู่
"หรือจะเอาอีก"
"โอ๊ยย....ไม่เอาแล้ว " ร่างบางย่นจมูกให้ร่างสูงก่อนจะขยับตัวหนี
"กูอุตส่าห์เห็นแก่มึง ว่าเพิ่งหายป่วยนะ"
"นี่มึงเห็นแก่กูแล้วเหรอวะ ถ้าไม่เห็นแก่กูนี่ไม่สิบรอบเลยรึไง"
"แล้วมองทำไม มีอะไร "
"มึง....ชอบกูจริงๆเหรอวะ"
"ทำไมถามแบบนั้น"
"กูนิสัยไม่ดีนะ เอาแต่ใจด้วย อีกหน่อยมึงอาจจะเบื่อกูก็ได้"
"มึงกลัวไรวะ ให้มันถึงวันนั้นก่อนดิ"
"....................."
"กูก็มีอะไรไม่ดีตั้งเยอะ"
"...................."
"ค่อยๆเรียนรู้กันไปก็ได้นี่หว่า"
"..................."
"ทำไมถึงคิดว่าสักวันเราอาจจะไม่รักกันวะ"
" บางทีเราอาจจะรักกันมากกว่าตอนนี้ก็ได้ ใครจะไปรู้ "
****************************
นี่ขนาดยังไม่รักกันนะ
5555555555555555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น