Some Day 10
"รู้สิ รู้จักกันมาตั้งนานแล้ว มันไม่ได้บอกเราเหรอ"
"ไม่เห็นเคยบอกเลยครับ"
" รู้จักตั้งแต่ที่เฮียไปรับเราที่มหาลัย วันรับน้องตอนปีหนึ่งนั่นแหละ "
"........."
"มันเดินมาบอกเฮียว่ามันชอบเรา"
"แล้วเฮียว่าไง"
"ก็ไม่ว่าไง เฮียบอกว่าถ้าชอบก็จีบให้ติดสิ"
"ไม่ได้หวงน้องตัวเองเลย"
"หวงทำไม นิสัยอย่างเราน่ะถ้าใครจีบติดเฮียก็ยอมว่ะ"
แบคฮยอนมองจ้องตาชานยอลพร้อมกับนึกถึงประโยคที่พี่ชายบอกเมื่อตอนกลางวัน ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นก่อนจะเอ่ยถาม
"อะไร"
"ที่มึงชอบกูน่ะตั้งแต่เมื่อไหร่"
"จำไม่ได้แล้ว"
"มึงโกหก" แบคฮยอนมองใบหูที่ขึ้นสีแดงของร่างสูงที่หันหน้าหนีพร้อมกับหรี่ตาถาม
"ตั้งแต่ปีหนึ่ง"
"วันไหน"
"ก็บอกว่ากูจำไม่ได้ไง"
"วันไหน ปาร์คชานยอล" มือเรียวยื่นมาจับใบหน้าร่างสูงให้หันกลับมาพร้อมกับเอ่ยถาม
"วันรับน้อง" ชานยอลถอนหายใจก่อนจะเอ่ยตอบร่างบาง
"มึงชอบกูมานานขนาดนั้นเลยเหรอวะ"
" อือ "
"ชอบยังไงของมึง เจอหน้ากันทีไรมึงก็กัดกูตลอด " มือเรียวฟาดที่ต้นแขนร่างสูงอย่างหมั่นไส้
"กูเจ็บนะ"
"แล้วชอบด่ากูว่าแรดด้วย อย่านึกว่ากูไม่รู้นะมึง"
"ก็มึงแรดจริงๆ"
"แรดห่าไร ถ้าแรดกูมีผัวไปตั้งนานแล้ว"
"กูเห็นมึงไปกับเค้าไปทั่ว"
"กูก็แค่ไปเที่ยวบ้างไรบ้างป่าววะ"
"กูจะไปรู้กับมึงเหรอ "
"แล้วทำไมไม่จีบกู"
"ก็มึงไม่ได้ชอบกูนิ หรือไม่จริง"
"กูจะชอบมึงได้ไง เจอหน้าก็ด่ากูตลอด กวนตีนมึงอ่ะ"
"มึงก็ด่ากูเหมือนกันแบคฮยอน"
"เดี๋ยวนะ.."
"อะไร"
"แสดงว่าคืนนั้นมึงก็ตั้งใจปล้ำกูน่ะสิ "
"กูไม่ได้ปล้ำมึงเลย มึงขึ้นมาคร่อมกูเอง" ชานยอลแกล้งงับนิ้วเรียวที่ชี้หน้าตัวเองอยู่เบาๆ
"สาบานว่ามึงไม่ได้คิด"
"เออ กูก็คิดนั่นแหละแต่กูก็ไม่ได้ขืนใจมึงซะหน่อย "
"รู้ได้ไงว่าไม่ได้ขืนใจกู"
"ถ้ากูขืนใจ มึงไม่อ้อนขออีกหลายรอบหรอก จริงไหม "
ชานยอลแกล้งยื่นหน้ามากระซิบถามข้างใบหูเล็ก ก่อนจะโดนมือเรียวดันออก
"ไม่รู้ กูเมา"
"หึ..."
"เออกูไม่อยากรู้เรื่องเฮียแล้ว แล้วป๊าล่ะมึงรู้จักป๊ากูได้ไง"
"ป๊ามึงน่ะเหรอ"
"เออ"
"กูเจอป๊ามึงครั้งแรกตอนไปตีกอล์ฟกับพ่อกู"
"อ๋อ เข้าทางเลยสิป๊ากูชอบตีกอล์ฟจะตาย"
"แล้วพอกูได้มึงเป็นเมีย กูก็เลยบอกเค้าตรงๆ"
""ห๊ะ! "
"ผมขอคุยกับคุณอาหน่อยได้ไหมครับ"
"คุยกับอาเหรอ เรื่องอะไรล่ะ" บยอนชองอินมองชายหนุ่มตรงหน้านิ่งๆก่อนจะเอ่ยถาม
"เรื่องแบคฮยอนครับ"
"คนเล็กน่ะเหรอ ทำไมล่ะ"
"ผมกับแบคฮยอนตกลงคบกันครับ"
"คบกัน? แล้วมาบอกอาทำไม"
"ผมอยากเรียนให้คุณอาทราบไว้น่ะครับ ถึงแม้ว่าเราจะเกินเลยกันไปแล้ว"
"หึ... "
บยอนชองอินมองหน้าลูกชายตระกูลปาร์คที่ได้ตีกอล์ฟด้วยกันบ่อยครั้งก่อนจะหัวเราะในลำคอ
"คิดว่าอาไม่รู้เรื่องของเรากับคนเล็กเหรอ"
"..........."
"จริงๆแล้ว เราก็ไม่ใช่คนธรรมดาอะไรนะชานยอล เป็นถึงลูกชายตระกูลปาร์ค"
"............."
"ต่อให้เราเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆ แต่ถ้าลูกชายอาเค้าตกลงเลือกเราแล้ว "
"............."
"อาก็คงไม่ว่าอะไร เพราะอะไรรู้ไหม"
"อะไรครับ"
"เพราะคนเล็กของอาน่ะ ดื้อที่สุดแล้ว ถ้าเราเอาอยู่อาก็โอเค"
"งั้นคุณอาก็สบายใจได้ครับ เพราะผมเอาอยู่แน่นอนครับ"
"ป๊ากูบอกมึงแบบนั้นเหรอวะ"
"เออ"
"ไม่ได้หวงกูเลย"
" ก็มึงดื้อขนาดนี้ "
"แล้วไมมึงไม่บอกกูว่ารู้จักป๊ากับเฮียมาก่อน"
"ก็มึงไม่ถาม"
"กูก็ว่าแล้ว ไม่เห็นมึงจะตื่นเต้นเลยตอนกูพามาบ้าน"
"ตอนไปบ้านกูมึงก็ไม่ตื่นเต้น"
"ใครบอกมึง กูเก็บอาการอยู่จริงๆแล้วกูตื่นเต้นจะตาย ว่าแม่มึงจะชอบกูรึป่าว"
"แม่กูก็ต้องชอบมึงสิ"
"มึงรู้ได้ไง"
"ก็ลูกชายชอบ แม่ก็ต้องชอบด้วย"
"อยากบอกรักกูก็บอกตรง ไม่ต้องพูดให้งง " ร่างบางกลั้นยิ้มก่อนจะแกล้งว่าร่างสูง
"เออ กูรักมึง"
"อือ"
"รักกูป่ะ"
"เออ"
"เขิน?"
" นอนได้แล้ว กูง่วงแล้ว "
ชานยอลหัวเราะขำร่างบางก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างกัน ดวงตาเรียวเงยขึ้นมามองอีกคนก่อนจะถาม
" คุณม๊าบอกว่ามีอีกเรื่องที่กูยังไม่รู้ เรื่องอะไรวะ "
" เอาไว้ถึงเวลาแล้วกูจะบอกมึงเอง "
แบคฮยอนมองหน้าชานยอลที่เอ่ยบอก ก่อนจะพยักหน้าให้พร้อมกับเอ่ยถามต่อ
" วันนี้ไม่เอากูอ่อ "
" ไม่ "
" ทำไมอ่ะ "
" ก็ที่นี่บ้านป๊ากับม๊ามึง ให้กูเอาลูกเค้าในบ้านก็น่าเกลียดไปป่าววะ "
" โครตสุภาพบุรุษอ่ะ " แบคฮยอนแกล้งว่าก่อนจะซุกหน้ากับแผ่นอกกว้าง
"หึ..."
"ถ้าป๊ารู้ว่ามึงเอากูทุกวัน กูว่าป๊าต้องเปลี่ยนใจ"
"ไม่ทันแล้ว"
"ทำไมวะ"
"ก็มึงรักกูไปแล้ว แบคฮยอน"
******************
"หลับสบายไหม ชานยอล" มียอนเอ่ยถามชายหนุ่มที่เดินลงมาพร้อมลูกชาย
"ครับคุณม๊า"
"ไม่เห็นถามแบคบ้างล่ะครับคุณม๊า"
"ก็ชานยอลเป็นแขก"
"ใครบอก เป็นแฟนแบคต่างหาก"
"เรานี่จริงๆเลย มาทานข้าวดีกว่า"
"แล้วคุณป๊ากับเฮียล่ะครับ"
"ป๊าออกไปตีกอล์ฟกับพ่อชานยอลนั่นแหละ ส่วนคนโตเห็นว่าไปหาเพื่อนแต่ม๊าไม่รู้เหมือนกันว่าเพื่อนคนไหน"
"อ๋อ...คุณม๊าก็อยู่คนเดียวสิครับ"
"จ๊ะ แต่เดียวม๊าจะออกไปหาเพื่อนตอนสายๆ"
"อ๋อครับ "
"แล้วเราจะไปไหนกันลูก"
"เดี๋ยวจะแวะไปที่บ้านผมน่ะครับ"
"อ๋อ ฝากความคิดถึงให้คุณแม่ด้วยนะจ๊ะ"
"ครับคุณม๊า"
" คุณนายปาร์ค " ชานยอลแกล้งเดินเข้าไปสวมกอดแม่ที่ยืนหันหลังอยู่
" ตาชาน แม่ตกใจหมด "
" หวัดดีครับคุณแม่ "
" จ๊ะ ไปไหนกันมาเนี่ย " เยรินหันไปยิ้มให้แบคฮยอนที่เอ่ยทัก
"มาจากบ้านผมน่ะครับ"
"ทานข้าวกันมารึยัง รอแป๊ปนึงนะใกล้จะเสร็จแล้วลูก"
"ครับคุณแม่ "
"บัดดี้ไปไหนครับแม่ ตอนขับรถเข้ามาไม่เห็นวิ่งมาหา " ชานยอลเอ่ยถามแม่อย่างสงสัย
"น่าจะนอนอยู่ในสวนนะ เหมือนจะไม่ค่อยสบายไม่ค่อยกินอาหาร"
"งั้นเดี๋ยวผมไปดูก่อนนะครับ"
"จ๊ะ"
"เดี๋ยวมานะครับคุณแม่ " แบคฮยอนเอ่ยบอกก่อนจะเดินตามร่างสูงออกไป
"เดี๋ยวกูไปเอากะละมังน้ำก่อน"
"มึงจะอาบน้ำให้บัดดี้เหรอ"
"เออ คนอื่นอาบไม่ไหวหรอกต้องรอกูมาอาบให้"
" อือ "
"มึงเดินไปก่อนก็ได้ น่าจะนอนอยู่ข้างหลังบ้านนั่นแหละ"
"เออๆ"
แบคฮยอนพยักหน้าให้ร่างสูงก่อนจะเดินไปทางหลังบ้าน ขาเรียวก้าวเดินไปเรื่อยๆก่อนจะเห็นหมาตัวโตนอนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
" บัดดี้ "
ร่างบางเอ่ยเรียกหมาตัวโตก่อนจะขมวดคิ้วมองอย่างสงสัยที่บัดดี้ไม่ลุกวิ่งมาหาเหมือนปกติ
" บัดดี้หลับเหรอ บัดดี้! "
ร่างบางทรุดลงนั่งข้างหมาตัวโตที่นอนนิ่งอยู่ มือเรียวช้อนหัวหมาขึ้นมาบนตักก่อนจะถามอย่างตกใจ
" บัดดี้เป็นอะไร ทำไมเลือดไหลแบบนี้ บัดดี้ๆ "
มือเรียวลูบหัวบัดดี้ที่ลืมตามอง เลือดสีแดงสดไหลออกจากจมูกจนเลอะขนสีน้ำตาล ชายเสื้อสีขาวของร่างบางถูกดึงมาซับเลือดที่จมูกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาตามแก้มขาว
" อย่าเป็นอะไรนะบัดดี้ เดี๋ยวให้ชานยอลพาไปหาหมอ รอแป๊ปนึงนะ "
"ชานยอล..ฮรึก..."
"เป็นอะไร เลือดอะไรแบคฮยอน"
ร่างสูงหันมามองแบคฮยอนที่เอ่ยเรียกก่อนจะถามอย่างตกใจเมื่อเห็นเสื้อกับกางเกงเต็มไปด้วยเลือด
"บัดดี้ บัดดี้เลือดออกเต็มเลยมึง"
"ไม่ต้องร้องแล้ว เดี๋ยวกูไปดูเอง" มือหนาลูบที่แก้มนุ่มเพื่อเช็ดน้ำตาก่อนจะวิ่งไปดูหมาที่อยู่หลังบ้าน
"แบคฮยอน ตายแล้ว! เป็นอะไรลูก" เยรินที่เดินออกมาดูเอ่ยถามแบคฮยอนอย่างตกใจ
"บัดดี้เลือดออกครับคุณแม่ ชานยอลไปดูอยู่ครับ"
"เสื้อผ้าเราเลอะเลือดหมดแล้ว"
"ไม่เป็นไรครับคุณแม่"
แบคฮยอนเอ่ยบอกก่อนจะหันไปมองร่างสูงที่อุ้มบัดดี้มาที่รถ มือเรียวเปิดประตูรถคันหรูให้ชานยอลวางบัดดี้ลงบนเบาะรถด้านหลัง ก่อนแบคฮยอนจะขึ้นไปนั่ง
"เดี๋ยวพาบัดดี้ไปหาหมอก่อนนะครับแม่"
"ครับรถดีๆนะลูก"
"ครับ"
มือเรียวที่สั่นเทาช้อนหัวบัดดี้ขึ้นมานอนบนตักพร้อมกับลูบที่หัว กระดาษทิชชู่ถูกหยิบมาซับเลือดให้หมา มือหนายื่นมาลูบที่หัวกลมที่นั่งอยู่ด้านหลังพร้อมกับเอ่ยปลอบอีกคนที่ยังร้องไห้ไม่หยุด
"เดี๋ยวหาหมอก็ไม่เป็นไรแล้ว "
"อือ..."
"เอาเสื้อกูไปเปลี่ยนก่อน"
เสื้อยืดที่ชานยอลเก็บไว้ในรถยนต์ถูกยื่นมาตรงหน้าแบคฮยอนที่นั่งรออยู่หน้าห้องตรวจในคลีนิคสัตว์ มือเรียวยื่นมารับก่อนจะลุกเดินเข้าไปในห้องน้ำ
"บัดดี้จะตายไหมวะ" แบคฮยอนที่เดินกลับมาพร้อมเสื้อยืดตัวเดิมที่เลอะเลือดบัดดี้แทบทั้งตัว นั่งลงซบไหล่กว้างพร้อมกับเอ่ยถามออกมาเบาๆ
"ไม่ตายหรอก บัดดี้มันเก่งจะตาย"
"ถ้าวันนี้เราไม่ไปบ้านมึง บัดดี้ต้องตายแน่เลยว่ะ"
"เลิกคิดได้แล้ว" เสียงทุ้มเอ่ยบอกร่างบางที่ยังคิดมากอยู่เบาๆ
" บัดดี้เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ "
แบคฮยอนเดินตามร่างสูงที่ลุกขึ้นไปถามหมอที่เดินออกมาจากห้องตรวจ ก่อนจะชะเง้อมองเข้าไปในห้องตรวจที่หมาตัวโตนอนอยู่
"ปลอดภัยแล้วครับเลือดหยุดไหลแล้ว แต่คงต้องนอนให้น้ำเกลือก่อนนะครับ"
"ครับ แล้วตกลงบัดดี้เป็นอะไรครับ"
"น้องหมาเป็นโรคพยาธิหนอนหัวใจนะครับเลยทำให้มีเลือดออกที่จมูก แต่ดูจากค่าเลือดแล้วยังไม่ถึงขั้นรุนแรงมาก "
"ตอนนี้ให้น้ำเกลืออยู่ คืนนี้คงต้องค้างที่นี่ก่อน พรุ่งนี้ค่อยดูอาการกันอีกทีครับ"
"ครับคุณหมอ"
"ขอเข้าไปดูได้ไหมครับ" แบคฮยอนเอ่ยถามคุณหมอ
"ได้ครับ เดี๋ยวให้พยาบาลพาไปดูครับ"
"ขอบคุณครับ "
ชานยอลจูงมือแบคฮยอนเดินตามพยาบาลไปดูบัดดี้ที่นอนให้น้ำเกลืออยู่ในกรง ร่างบางย่อตัวลงนั่งข้างๆกรงพร้อมกับยื่นมือไปลูบบนหัวบัดดี้ที่นอนลืมตามองอยู่ หางยาวสีน้ำตาลยกขึ้นมากระดิกให้ชานยอลกับร่างบาง
"มันกระดิกหางได้ ก็แสดงว่าไม่เป็นอะไรแล้ว" เสียงทุ้มเอ่ยบอกแบคฮยอนที่ยังทำหน้าเครียดไม่เลิก
"มึงรู้ได้ไง"
" ก็กูเลี้ยงของกูมาตั้งแต่มันเล็กๆ " ชานยอลเอ่ยบอกก่อนจะปล่อยให้ร่างบางนั่งอยู่กับบัดดี้แล้วเดินออกไปโทรศัพท์หาผู้เป็นแม่
" ฝากดูด้วยนะครับ "
" ไม่ต้องห่วงค่ะ "
" กลับก่อนนะครับ ขอบคุณมากครับ " ชานยอลเอ่ยบอกพยาบาลที่ดูแลบัดดี้
" กลับบ้านได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ "
" อือ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาหานะบัดดี้ "
**************************************
"ไปอาบน้ำก่อน ตัวมึงมีแต่เลือด " ชานยอลเอ่ยบอกแบคฮยอนที่เดินตามหลังมาเงียบ พร้อมกับส่งผ้าเช็ดตัวให้
"อือ.."
"อาบได้รึป่าว กูอาบให้ไหม" ชานยอลเอ่ยถามร่างบางที่เงียบผิดปกติอย่างเป็นห่วง
"อือ.."
ร่างบางที่เปลือยเปล่าถูกพามายืนอยู่ใต้ฝักบัว ผ้าขนหนูผืนเล็กที่ชุบน้ำจนเปียกถูกนำมาเช็ดตามคราบเลือดที่ยังหลงเหลืออยู่บนผิวเนียนจนสะอาด มือหนาแตะที่ปลายคางเรียวให้อีกคนเงยหน้าขึ้นสบตา ริมฝีปากหยักกดจูบลงบนหัวคิ้วที่ยังขมวดอยู่
"เป็นอะไร เป็นห่วงบัดดี้เหรอ มันไม่เป็นอะไรแล้ว"
"ชานยอล... "
แบคฮยอนเอ่ยเรียกอีกคนพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลลงมาจากดวงตาเรียว ร่างบางที่โดนอีกคนดึงเข้าไปกอดซบหน้าลงกับแผ่นอกกว้างพร้อมแขนเรียวที่กอดร่างสูงเอาไว้แน่น
"มีอะไร บอกกูสิ น้ำตามึงทำใจกูจะขาดอยู่แล้วนะ แบคฮยอน"
ร่างสูงที่กอดอีกคนเอาไว้แน่นเอ่ยบอกด้วยเสียงแผ่วเบาก่อนจะปล่อยให้แบคฮยอนร้องไห้จนพอใจ เสียงสั่นๆของร่างบางเอ่ยบอกอีกคนเบาๆ
"ตอนกูเรียนม.ต้น กูเคยเลี้ยงกระต่ายตัวนึง"
"มันน่ารักมากเลยนะมึง ตัวมันอ้วนๆขนยาวๆสีขาว"
"ตอนเช้าถ้าวันไหนกูตื่นสายมันชอบกระโดดขึ้นมาปลุกกูบนเตียง"
"กูเลี้ยงมันมาเกือบหกปี จนกูอยู่ม.ปลาย"
"วันนั้นที่บ้านกูจัดงานวันเกิดให้เฮียบอม"
"ปกติกูจะปล่อยมันไว้ในบ้าน มันก็นอนของมันไปทั่ว "
"แต่วันนั้นกูลืม ลืมว่าคนจะมาพี่บ้านเยอะ"
"แล้วเพื่อนเฮียบอมก็พาหมามาด้วย"
"กูลืม กูไม่ได้พากระต่ายกูเข้าไปอยู่ในห้อง"
"กูลืมมันไปเลยชานยอล...."
"กูลืมมัน จนหมาตัวนั้นคาบมันออกมา "
"ตัวมันไม่มีแผลเลยชานยอล"
"แต่ตอนกูอุ้มมันขึ้นมา มัน.....ไม่หายใจแล้ว " แขนแกร่งกอดกระชับร่างบางที่สะอื้นจนตัวสั่นเข้ามาแนบอก
"มันคงกลัวจนขาดใจตาย"
"ถ้าวันนั้นกูไม่ลืมมัน ถ้ากูพามันไปไว้ในห้อง ถ้ากู...... "
ริมฝีปากบางที่เอ่ยพูดอยู่ถูกปิดด้วยริมฝีปากหยัก ร่างสูงทำเพียงประกบริมฝีปากไว้ไม่มีการรุกล้ำ ก่อนจะค่อยๆละริมฝีปากออกมา
"มึงไม่ได้ตั้งใจแบคฮยอน "
"........................"
"มันรู้ว่ามึงรักมันมาก เชื่อกูสิ"
"........................."
"แล้วถ้ามึงรักกู เลิกโทษตัวเองแล้วก็เลิกร้องไห้ได้แล้ว แบคฮยอน"
"........................."
"อย่าเป็นแบบนี้ใจกูเจ็บไปหมดแล้ว ไม่สงสารกูเหรอ"
****************************************
ชานยอลลืมตาขึ้นมามองหัวกลมที่ซุกอยู่กับหน้าอกตัวเอง ก่อนจะครางต่ำในลำคอเมื่อลิ้นเล็กซุกซนอยู่กับยอดอกทั้งดูดดึงราวกับเด็กน้อย ทั้งขบกัดจนเกิดรอยรัก แบคฮยอนละจากอกกว้างขยับตัวขึ้นมากดจูบที่ริมฝีปากหยักก่อนจะโดนร่างสูงขมเม้มกลีบปากบางไม่ยอมปล่อย
"ทำอะไร " เสียงทุ้มที่เริ่มแหบพร่าเอ่ยถาม
"มอนิ่งคิส ไม่รู้จักไง"
"ยั่วกูแต่เช้านะมึง"
"ทำไม ไม่ชอบ?"
"เมื่อคืนหมาตัวไหนร้องไห้จนหลับวะ"
"แล้วหมาตัวไหนบอกกูว่า ใจกูเจ็บไปหมดแล้ว ไม่สงสารกูเหรอ โครตเสี่ยวอ่ะ"
"เสี่ยวตรงไหน ก็กูเจ็บจริงๆ"
" เว่อร์ "
" ยังเจ็บอยู่เลยเนี่ย รักษากูด้วย "
" กูไม่ใช่หมอซะหน่อย "
ร่างบางเอ่ยบอกแต่กลับยื่นหน้าไปประกบจูบกับริมฝีปากหยัก ชานยอลเผยอริมฝีปากให้อีกคนสอดเรียวลิ้นเข้ามาซุกซนด้านใน มือสากสอดเข้าไปในกางเกงนอนเนื้อบางพร้อมกับบีบที่ก้นอวบ สายตาคมมองใบหน้าเรียวที่ผละออกไป
"เห็นแก่ที่เมื่อคืนมึงปลอบกูทั้งคืน"
".........................." ชานยอลขยับตัวนอนหงายให้ร่างบางขึ้นมานั่งคร่อม
"เช้านี้ก็นอนเฉยๆนะ เดี๋ยวกูทำให้เอง"
ชานยอลยกยิ้มให้ร่างบางที่กระซิบบอก พร้อมกับปล่อยให้อีกคนซุกซนกับร่างกายของตนเองจนพอใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นฝ่ายทำให้อีกคนครวญครางไม่หยุด
**************************************
ใกล้จบแล้วนะจ๊ะ เหลืออีกประมาณ2-3ตอน
เป็นกำลังใจ ติชม ให้ด้วยน้าาาาาาาาาาาาา
#somedaycb
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น